Yrd. Doç. Betül BİLGE

1969 Ankara doğumlu, 1986 TED Ankara Koleji mezunudur. 1991’de Bilkent Üniversitesi, GSTMF İç Mimarlık ve Çevre Tasarımı  lisans, 2005 Hacettepe Üniversitesi GSF İç Mimarlık ve Çevre Tasarımı  Yüksek Lisans, 2011 Hacettepe Üniversitesi GSF İç Mimarlık ve Çevre Tasarımı doktora çalışmalarını tamamlamıştır. 1991-2007 yılları arasında profesyonel olarak çalıştğı farklı proje ve uygulamaları mevcuttur. 2008-2013 yılları arasında Doğu Akdeniz Üniversitesi İç Mimarlık ve Çevre Tasarımı Bölümünde görev almıştır. 2008 yılından beri Başkent Üniversitesi GSTMF İç Mimarlık ve Çevre Tasarımı Bölümünde Öğretim Üyesi olarak görevini sürdürmektedir. “İç Mekan Tasarımında Afet ve Acil Durum Risk Planlaması” kitabı 2013 yılında yayınlanmıştır. 2014 yılında Başkent Üniversitesi İç Mimarlık ve Çevre Tasarımı Bölümü öğrencileri ile, İç Mimarlar Odası desteğinde eğitim amaçlı “Ustalara Saygı” adlı mesleki biografik araştırma filmini önermiş ve yönetmiştir. 2014-2015 yılları arasında İç Mimarlar Odası resmi yayını olan “İç Mimar” dergisi yayın yönetmenliğini yapmıştır. 2014-2015 yılları arasında 22. Dönem İç Mimarlar Odası Yönetim Kurulu üyeliği bulunmaktadır.

Çalışma Açıklaması

“Yaşam” ve “Yer” Birbirlerine Aittir. İnsana ve Yere Hayat Veren Bir Kent: Ankara

“Çaba; yaşam üzerinden yerin tarifinin yapılmasıdır. Kentin dokusu, yaşamın önemli bir parçasıdır. Yaşam içinde bir yere ait olma duygusu ile kent yaşamına ait izleri aradım. Bu anlamda “yaşayan” ve “yaşatan” bir kent olarak Ankara’ya baktım. Ankara’yı “insanlar”, “meydanlar” ve “simgeler” üzerinden tarifledim. Kent ve yaşam arasında var olan  aidiyet ve sahiplenme ilişkisi beni farklı bir anlatım arayışına yönlendirdi. İnsan ve yer ruhunun “çizgi” ile anlatımında; mekanı kumaşın dokusu ile birlikte okumak istedim. Çizgi ise bu anlamda hem insan hem kentin dinamiğini yansıtması açısından keskin ve sabit olmamalıydı. İplik ile yapılan taramalarda süreklilik ve değişimi yakalamak mümkün olabilmekteydi. İlk düğüm sonrası gelen tarama devamlılığı, her defasında çizginin hareketini değiştirmesine olanak sağlamakta ve doğallığını ön plana çıkartmaktaydı. Bu bakış açısıyla çalışmada statik olmayan çizgiler ve dokusal yüzeyler; yer ve ruhun çizgisel tarifini oluşturmaktadır.”